Dantelli Sandığım

Akşam düşmüş gene,

Bir fasıl başlamış inceden inceye…

Yıldız olmuş gece,

Hüzzama dönmüş bir şarkı gibi, çalıyor caddede…

Dantelli bir sandıktan çıkıyor kelimelerim bugün,

Tüm geçmiş dünlere çanak tutan düş perisi gözlerimde,

Ufacık çocuk halim, gençliğim ve burnumun ucundan anılarıma kadar kokusu yayılan ” geçmiş yıllar”

Bazen bir şarkı, bazen bir çerçeve, bazen sadece tek bir şey ne çok şey anımsatır insana, ben ” eski ” olan çoğu şeye sarılırım; rengi solmuş bir fotoğrafı parlak olanına değişmem, yıllar öncesinden kalan bir fincandan kahve içmeyi severim, ilkokul defterlerimin arasından çıkan notlarımı saklarım, bana beni anlatan, bana kendini anlatan her şeye hayranım kısaca.

Kokusunu duyarım ben ardımda bıraktığım zamanların, hani sanki ansızın bir rüzgar eser ve geçmiş bir günün kokusu gelir içime eser. Ondandır eski albümlere baktıkça ruhumda tuhaf bir hüznün gezinmesi…

Öyküler birikir, şiirler akar bir gece vakti…

Evler gelir aklıma, en çok anneannemin evi ve çocukluğumun evi dolanır rüyamda. Her odasının her dakikasını anımsarım, içimde şarkılar dolanır, içimde sevdiklerim dolanır, kalabalıklar gelir geçer, eski uzun sofralar kurulur, mutfağın kokusu ayrı, anıların kokusu ayrı bambaşka huzur, tuhaf bir hüzün gelir yanıma, yıllar öncesinden.

Evler, sandıklar gibidir,hepsinin ayrıdır hikayesi;gelenler, gidenler, gülüşler, ağlamalar, kutlamalar…

Evler, sihirler gibidir; bir varmış bir yokmuş derler sanki…

Kimler neler yaşayıp, neler biriktirdiler,hangi sohbetlere tanık oldu duvarları kim bilir…

Evler, insanların her anına not düştükleri günlükleri gibidirler;

Ve herbir eşyası o evlerin, içinizde bir yerde, sarmalandığınız duyguları anımsatır,

Sıcacıktır, sizi tanır,sizi dinler, sizi belki de size anlatır o eşyalar,

Sonra evler boşalır, evler değişir, eşyalar değişir, yalnızlaşır yaşananlar… Koli koli dünler yığılır ortaya,

Ansızın o çok eski vazoyu bulup baktığınızda,

Bebekliğinize ait bir çift eldiven bulduğunuzda,

Çok sevdiklerinizden kalan sadece bir kağıt parçası olsa bile, yaşanmışlıklar akar öylece sessiz ve derin…

Antika dükkanlarını, eskicileri de sırf bu yüzden çok severim belki de, her eşyanın öyküsünün, tarihinin, duygusunun olması beni etkileyen. Kimler neler yaşadılar, neler hissettiler, neler biriktirdiler zamandan.

Buruşmuş bir eli tuttuğumda, buruşmuş bir yüze baktığımda yaşlılığı değil, yaşanmışlıkları izlerim; ne muazzam bir coğrafya vardır her çizgi arasında. Bu el, bu yüz neler gördü, nelere ağladı, neler bıraktı arkasında, bir roman gibi okumaya çalışırım ondaki izleri…

Her an yenilenen ve başka bir yazılıma geçilen bu dünyada, kaçımızın çocukluğunun ve düğününün dışında bir fotoğraf albümü var, hayat bu iki dönemden mi ibarettir? Özlemez misiniz o eski koltuğunuzu, eski evinizin duvarına asılı duran çerçevenizi? Kaçımız günlük yazıyoruz odamızda, kaçımız yeni bir modeli çıktığında, bize yıllarca hizmet etmiş bir tabak takımını gözden çıkartmıyoruz? Kaçımız vakit bulup da anneannemizin ya da dedelerimizin anlattıklarını dinleyip derlemek istiyoruz? Kaçımız büyüdükçe, kalbimizdeki çocuğun saçlarını okşayıp, eskiden olduğu gibi parklara gidip yaramazlık yapıyoruz?

Özlediğin ne varsa, kokusunu içine çektiğin kadardır kirpiklerin…

Özlediğin kadar yağarsın, bir gece vakti ansızın bir anı çalar kapını ve açarsın,

Yaşadığın ne varsa işte ordasın,

Aniden duyduğun bir şarkı, bir ev kokar mı ?

Zaman kokar mı ruhunun derinlerinde?

Hem de nasıl kokar!

Çocukluğumun geçtiği evlerin tozu var bugün ellerimde,

Kahve fincanımda bol köpüklü hasret,

Kelimelerimde özlem, dantelli sandığımda naftalin kokulu öyküler…

Bak bugün de eskidi, eksildi zaman…

Her zaman olduğu gibi, özlemeye değer sahip olduğum her şeye şükretme vakti gelmiş o zaman !